Autotroficzny pikoplankton (APP) są to najmniejsze organizmy autotroficzne występujące w wodach słodkich oraz słonych. Do tej grupy należą sinice i glony eukariotyczne o rozmiarach między 0,2 a 2 ľm, nie tworzące koloni ani zakwitów wody. Mimo małych rozmiarów autotroficzny pikoplankton jest znaczącym składnikiem ekosystemów wodnych. APP może stanowić do 50 % całej biomasy fitoplanktonu i być odpowiedzialny nawet za 70 % produkcji pierwotnej w zbiornikach słodkowodnych. Jego znaczenie jest największe w wodach oligotroficznych i ultraoligotroficznych i spada wraz ze wzrostem trofii. Ponadto skład autotroficznego pikoplanktonu nie jest stały, ale zmienia się w zależności od typu zbiornika. Wyróżnia się trzy główne grupy APP (cyanobakterie bogate w fikoerytrynę, bogate w fikocyjninę oraz glony eukariotyczne), których udział jest różny w różnych zbiornikach.

Mimo znacznej roli dla ekosystemów wodnych autotroficzny pikoplankton został odkryty stosunkowo niedawno, bo dopiero pod koniec lat 70 XX wieku. Od tego czasu jest obiektem badań wielu ośrodków na świecie, między innymi Zakładu Ekologii Mikroorganizmów Wydziału Biologii Uniwersytetu Warszawskiego. Bada się przede wszystkim liczebność komórek APP w jeziorach o różnej trofii, porównuje ich biomasę i skład. Norwegia jest dobrym miejscem do badań APP ze względu na obecność dużej liczby jezior. Wiele z nich to oligotroficzne i ultraoligotroficzne jeziora górskie położone na znacznej wysokości nad poziomem morza, o niskiej temperaturze wody. Dodatkowo wiele z nich znajduje się za kołem podbiegunowym. Ciekawe wydaje się porównanie liczebności, biomasy i składu APP w jeziorach norweskich z danymi dotyczącymi polskich jezior mazurskich.

Zdjęcia

Kisajno 3.07.2006


Kisajno 4.07.2006


Łabab 3.07.06


Przystań 12.07.06


Śniardwy 05.07.06